TURCJI

W poniedziałek 14 sierpnia 2000r. po śniadaniu opuściliśmy Didym. Tureckim autokarem ruszyliśmy bardzo ładną i malowniczą trasą. Przejeżdżaliśmy ładnymi drogami i około godziny 13:30 przyjechaliśmy do Pamukkale. Po zjedzeniu obiadu poszliśmy na wycieczke do ciekawostek tych stron.

Pamukkale (tur. Bawełniany zamek lub Bawełniana twierdza) – turecka miejscowość położona w dolinie Cürüksu (w starożytności zwanej Doliną Lycos), około 18 km od Denizli. Słynie z wapiennych osadów powstałych na zboczu góry Cökelez. Wypływająca z gorących źródeł woda, bogata w związki wapnia i dwutlenek węgla, ochładzając się na powierzchni, wytrąca węglan wapnia, którego osady układają się w nacieki i stalaktyty. Na zboczu góry, wykorzystując nierówności terenu, powstają progi, półkoliste i eliptyczne baseny wody termalnej, ukształtowane w formie tarasów, oddzielone od siebie obłymi zaporami, po których spływa woda. Proces ten trwa nieprzerwanie od około 14 tysięcy lat. Twory te w czasach rzymskich nazywane zostały trawertynami.

Władze tureckie objęły teren ochroną tworząc w tym miejscu Park Narodowy. Utworzono go w celu ochrony trawertynów. Pobudowane w górnej części zbocza hotele przyczyniły się do stopniowego wysychania źródeł wody termalnej i postępującej degradacji środowiska. W związku z tym władze tureckie nakazały zamknięcie hoteli a następnie ich rozebranie. Obecnie można oglądać ich pozostałości. W 1997 została zamknięta trasa prowadząca przez naturalne tarasy. Dla turystów udostępniona jest część południowa, wzdłuż wybudowanego przez ludzi wąskiego kanału, którym płynie woda termalna napełniając utworzone sztucznie baseny. Wejście na trawertyny, z uwagi na ochronę osadów, jest możliwe tylko po zdjęciu obuwia. Zawartość wapnia w spływającej wodzie jest tak wysoka, że może pokryć osadem grubości 1 mm powierzchnię około 4,9 km² rocznie. Betonowe zapory tworzące sztuczne baseny są już dokładnie przykryte tym osadem. Przepływ wody (ilość i miejsce płynięcia) jest regulowany przez pracowników parku tak, aby równomiernie zasilać naturalne i sztuczne baseny.

Hierapolis – starożytne miasto położone na zboczu góry Cökelez, powyżej wapiennych tarasów Pamukkale. W starożytności było miastem frygijskim. Nazwa miasta wiązana jest z imieniem Hiery, żony Telefosa, króla Myzji, któremu oddawano w Pergamonie cześć jako herosowi i legendarnemu założycielowi.Prowadzone badania archeologiczne ujawniły zarysy miasta zbudowanego początkowo na planie prostokąta o wymiarach 1000 x 800 m. Miasto na dwie części dzieliła ulica szerokości 13,5 m, wzdłuż której zbudowano portyk. W czasach panowania Nerona obszar miasta został powiększony o dwa kolejne kwartały. Z tego okresu pochodzi też system kanalizacyjny. Wiele z budowli zniszczonych podczas trzęsienia ziemi w 60 r. zostało odbudowanych w okresie późniejszym. Teatr Rzymski to jeden z najlepiej zachowanych na terenie Hierapolis obiektów. Z dwupiętrowej ściany sceny zachował się tylko niższy poziom. Scenę zdobiły liczne płaskorzeźby, posągi umieszczone w niszach w ścianie i pomiędzy drzwiami. Święta sadzawka, nazywana niekedy Basenem Kleopatry to basen z wodą termalną w Motelu Pamukkale, jedynym hotelu pozostawionym na terenie Hierapolis. Święta sadzawka znajduje się pomiędzy budynkiem Wielkich Łaźni a Nimfeum. Woda z gorących źródeł, o wysokiej zawartości związków mineralnych ma podobno właściwości odmładzające. W basenie, w krystalicznie czystej wodzie, zatopione są antyczne kolumny, które są dodatkową atrakcją tego miejsca. Gorące źródła przyciągały w to miejsce już w tamtych czasach wielu ludzi. Istnieje też tradycja, że przebywała tam Kleopatra z Markiem Antoniuszem.

Chorzy tak licznie przybywający do leczniczych źródeł Pamukkale nie zawsze wracali do domów po odbytej kuracji. Część z nich nie odzyskiwała zdrowia a po śmierci ciała ich chowano na miejscowym cmentarzu. Stąd nekropolia Hierapolis należy do największych cmentarzy Anatolii. W 80 r. męczeńską śmierć poniósł tu apostoł Filip. Z tej też przyczynu zbudowano tu martyrium św. Filipa. Martyrium zostało zbudowane tuż za murami miasta, według tradycji chrześcijańskiej dokładnie w miejscu śmierci apostoła. Większość ścian martyrium zachowała się w dobrym stanie, przetrwały także łuki obejścia i mury kaplic. Na łukach nadal widnieją krzyże a podczas prac wykopaliskowych odkryto naczynia liturgiczne.

Po powrocie do motelu można było wykąpać się w baseniku w którym co dziennie była wymieniana woda, pochodząca z tarasów. Jej biała barwa jest tego dobrym przykładem. Można kąpać się również w nocy.